دستور یزید برای محاصره امام حسین (علیه السلام) و کمر بستن به قتل آن حضرت و پیروان و علی الخصوص خاندان پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) از جنبه‌های مختلف ی و اعتقادی قابل بررسی است.
سؤال این است که چه کسانی از کشتن فرزند رسول خدا نفع می‌بردند و دنبال چه هدفی بودند که به خاطر آن ننگ ابدی و عاقبت به شری را در پیش گرفتند.
قطعاً یکی دلایل را می‌توان جهل و نادانی نسبت به جایگاه امام حسین (علیه السلام) و رسالت آن حضرت و ادامۀ افکار دوران جاهلیت پیش از اسلام در قتل و غارت دانست اما حساب کسانی که از جایگاه و مقام ی و اجتماعی و دینی بالایی برخوردار بودند جداست و نمی‌توان به سادگی از تقصیر آنان گذشت؛ چرا که عامدانه و از روی آگاهی دست به اعمالی زده‌اند که قابل بخشش و مسامحه نیست.
یزیدیان (علیهم العنة) وجود امام حسین (علیه السلام) را مانعی برای ادامۀ شجرۀ خبیثۀ غاصبِ مناصب حکومتی می‌دیدند و واگذار کردن حکومت و ادارۀ امور مسلمین به اهلش یعنی خاندان رسول اللّه را اعتراف به حقانیت آنان می‌دانستند. لذا حاضر شدند دست به هر کاری بزنند تا زمامداری اُمّت دست پاکان و صالحان نیفتد؛ زیرا در این صورت دستشان از بیت المال و قدرت و فساد کوتاه می‌شد. به همین جهت همواره در تاریخ شاهد درگیری جبهۀ حق و باطل هستیم؛ چرا که دقیقاً مقابل یکدیگر هستند و وجود یکی دیگری را نفی می‌کند.
کلیدواژه‌ها: امام حسین (ع). حق. جاهلیت. غصب. فساد.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه نمایید:
درباره این سایت